Ralf de Baard

In mijn jeugd ben ik met vele sporten in aanraking gekomen.

Mijn ouders hebben mij altijd gemotiveerd om iets aan sport te doen.

Zwemlessen op zeer jonge leeftijd waardoor ik mijn eerste zwemdiploma al ruimschoots had toen schoolzwemmen begon voor ons.

Mijn vader, een oud voetballer met hartstocht voor Go Ahead Eagles, heeft zijn best gedaan me als voetballer te zien, maar die illusie was rap weg volgens mij.

Eén of twee seizoenen op het voetbalveld waren dan ook het maximaal haalbare en voor de voetbalsport maximaal toelaatbare; ik was geen reclame en geen aanvulling voor de sport.

Ook op de judomat heb ik in mijn kinderjaren gestaan. Mijn ouders vonden een zelfverdedigingssport met pedagogischewaarde belangrijk. De afstand en nabijheid, de manier van omgang op de mat en de duidelijke budo normen, die werden onderwezen, waren goed voor mij. Werd ik er direct weerbaarder van? Nee. Heb ik het lang gedaan? Nee.

Later ben ik gaan turnen, iets wat ik heel erg leuk vond, waar ik wel wat in kon en verder wilde, maar de omstandigheden en een andere passie zaten dit een beetje in de weg.

Wielrennen. Ik ben begonnen met fietsen met mijn oom. Sjaak nam me mee op een toerfiets. Ik vond het fantastisch. Toerfietsen was het in die tijd. Mijn oom deed dit in zijn vakanties ook in het buitenland. Met de jaren is het fietsen naar jeugdwedstrijden gegaan, waar ik niet presteerde. Ik was nog jong en had weinig ervaring, maar de trainingen en de omgang met de clubgenoten vond ik te gek. Ik keek erg op naar mijn oom. Hij kwam via de toervereniging bij wedstrijdrijders en wist zich best te weren. Een harde werker die altijd volle bak ging; altijd en elke training. En ik was onder de indruk van zijn kuiten…. Poh!

Even later werden mijn oom en ik bekend met hartslagzones en gereserveerde trainingen.

Samen hebben we nog de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik gereden ;dit nog voor ik het leger in ging.

Ik ging in dienst en kon door de oefeningen en inconsequente trainingsblokken niet door met fietsen. Iets dat me moeite kostte, maar ja ik wilde mijn Baret halen en in het leger door, dus het was nodig.

In het leger was het vooral hardlopen, hindernisbanen, potjes voetballen, touwklimmen enz.

Niks gericht gedaan tot mijn 2e uitzending naar Bosnië.

Daar ben ik nadat een groepsgenoot me vroeg mee te gaan, krachttraining gaan doen.

Ben je paraat militair van 20 jaar oud, 1.98 m lang en woog…72,5 kilo. mijn gedachte “als ik dan naar huis ga, zie ik er wat sportiever uit”.

Dit lukte redelijk, want ik kwam 6 kilo zwaarder thuis. Genoeg?

Nee natuurlijk niet! Ik heb er toen een periode alles aan gedaan zoveel mogelijk massa te pakken. Ik kwam in contact met een begeleider die me hielp met voeding en trainingen en na een jaar woog ik 94 kilo.

Genoeg? NEE natuurlijk niet.

Het bodybuildingvirus had toegeslagen.

Na ups en downs in de jaren van het bouwen aan meer spiermassa heb ik een wedstrijd in de +90kg klasse gewonnen. Daar stond ik met 110 kilo op een podium met als ultieme gewicht 132 kilo een jaar later.

Maar toen was ik 29 en was ik klaar met alles … het vele eten, de trainingen, het leven zoals het eruitzag. Ik ging voor mijn conditie en i.v.m. mijn frustraties kickboksen.

Wat ik aanvulde met grond trainingen met een technisch begaafde Judoka.

Doel ik wil eens een MMA wedstrijd vechten.

Dit gebeurde na 3 maanden, gevolgd door nog 2 amateur partijen. Eén verlies en 2 wins verder kreeg ik geen partijen meer op amateurniveau. Waarna ik mocht invallen tegen een pro-MMA jongen.

Klappen gekregen van jewelste. Poh….maar ik vond het te gek. Ik mocht niet terug naar AMA, terwijl mijn niveau zeker nog op peil was.

Het maakt niet uit, dacht ik. Hard werken brengt verbetering. Dit gebeurde ook, Ik ging naar een andere krachttrainer, kreeg meer partijen en na 50/50 uitslagen zelf een kans om op contract bij een team te vechten.

Grappling had mijn liefde in de sport van MMA, prachtig om de vele mogelijkheden te vinden en te zien in het spelletje. Hierom ben ik ook meer Grappling dingen gaan doen.

Ik was ondertussen al onder de 100 kilo geweest met vechten, maar dit was niet fijn, dus heb ik weer gebouwd tot 110/114 kilo.

Dit alles probeerde ik allemaal te doen terwijl ik met mijn toenmalige partner een gezinsgroep draaide, wat inhield dat we 6 jongeren in huis hadden wonen die we begeleiding gaven in het dagelijks leven.

Niet ideaal, maar ik wilde het proberen en met de steun van mijn vrouw ging dit toch best aardig.

Wel kwam ik tot de conclussie dat ik veel te laat begonnen was in de sport voor iemand die echt nog de top wilde bereiken.

Na wat verliespartijen kreeg ik kans op een rematch, op een letterlijk Grote vechter.

Het was een debacle; ik verloor op kinderlijke wijze en dit was mijn laatste partij.

Na jaren lesgeven en hard werken in de zorg kwam ik mezelf vreselijk tegen.

Ik kwam in een burnout terecht.

Ik had steeds wel krachttraining gedaan en zag er sportief uit.

Maar de zelfzorg was slecht. Roken, slecht eten, drinken en boos op de hele wereld.

Toen ben ik, nadat ik “knapte”, meteen verantwoording gaan nemen.

Iets wat ik eerder had moeten doen, maar hé…. beter laat dan nooit.

Via Bootcamp Trainingen ben ik weer langzaam in shape gekomen; ik kon de eerste keer niet eens 5 minuten hardlopen. Meneer de trainer kon zelf niks meer.

Slechte zelfzorg , Cortisol dat alle poriën zo’n beetje uitkwam, eetpatroon helemaal slecht en ach, ach, wat voelde ik me slecht.

Na 3 maanden voor het eerst een Strong Viking Run gelopen van 7 kilometer, waar ik met tranen in mijn ogen over de finish kwam; eindelijk “ik kon toch nog iets” was mijn gevoel en gedachte.

Dit smaakte naar meer en in de twee jaren erna heb ik opgebouwd in afstand wat in het 2e seizoen resulteerde in allemaal 19 kilometer runs met een afsluiting van het seizoen met een IRON VIKING. een 42 kilometer obstacle run.

Mijn idee erbij was dat ik mezelf dan wel, zowel fysiek als mentaal, zou tegenkomen.

Nou, zwaar was het zeker wel, met 30 graden op die dag, maar …. geen interne discussie… geen twijfel wat ik eigenlijk aan het doen was.

Ondertussen had ik het boek “you can't hurt me” van David Goggins gelezen en deze man heeft iets bij mij aangezet. In mijn hoofd, wel te verstaan. Het leek wel of de demonen in mijn hoofd ineens niet gek waren. Dingen die ik herkende in zowel gedachten, maar ook mijn gebrek aan discipline.

Toen heb ik de keuze gemaakt me meer op hardlopen te richten.

De leuke dingen van Viking Runs los te laten en het lopen ben ik gaan gebruiken om mijn mindset helemaal sterk te krijgen.

Hardlopen vind ik echt zo'n saaie en nare bezigheid, maar ik koos ervoor doelen te stellen. Eerst om elke dag te gaan lopen. Mensen gaven me adviezen. Ik zag ze als negatief: “elke dag lopen is niet goed voor je”, “je draaft door”, maar ik wist waarom.

Mijn doel was eind van 2020 een 120 kilometer loop te doen. Dit betekende dat ik veel moest lopen.

Soms liep ik driemaal per dag om maar aan mijn kilometers te komen.

Weer, wind, regen, zon, hagel……ik liep. Ik moest van mezelf en het wierp zijn vruchten af.

Lopen ging makkelijker, maar vooral in mijn hoofd. Tijdens deze uren heb ik fases gekend van plezier, gemopper, euforie, huilen, lachen, ruzie met mezelf enz.

Het werd een ontdekkingstocht naar mijzelf. Wat ga je veel denken en praten met jezelf als je al die uren loopt. Ik liep geregeld met iemand samen, maar dat waren vooral de korte loopjes; de lopen van 20 kilometer tot 60 kilometer waren meestal alleen.

Ik heb mezelf leren kennen op een andere manier, ik heb inzichten gekregen over mijzelf, mijn verleden en mijn toekomst.

Eind 2020 zou ik gaan lopen van Amsterdam naar Apeldoorn met een mooie omweg over Utrecht om zo de 120 kilometer te halen.

Corona en alles wat erbij kwam was volle bak gaande; de laatste voorbereidingen door plotselinge privédingen als een verhuizing niet optimaal en een harde lockdown hielp ook niet mee.

Loopkilometers gingen minder, maar ik ben “time on my feet” anders gaan aanpakken de laatste weken. Ik zat letterlijk op minder dan 30 minuten per dag. Ik deed alles staand en dribbelend op mijn plek. Twee weken voor de datum een schakel gemaakt; Ik ging hem lopen op een loopband.

(er kwamen opmerkingen dat als ik zou gaan lopen ik mogelijk hulpdiensten zou belasten in deze moeilijke tijd; die ik niet kon negeren, daarbij mochten we niet met meer dan 2 personen per straat en daar wilde ik niet over nadenken)

Ik mocht op The Gym Apledoorn de loopbanden gebruiken en dat deden we.

Resultaat 120 kilometer in 15 uur en 20 minuten.

Dit is voor mij een hele belangrijke dag geweest.

Ik heb gevoeld wat ik kon, ik heb ervaren hoeveel pijn ik mezelf kon opleggen zonder te stoppen.

Ik heb gezien dat ik door kon gaan tot ik klaar was.

Dit is een nieuwe standaard geworden in mijn leven.

IK STOP NIET ALS IK MOE BEN, IK STOP ALS IK KLAAR BEN!

Het was een “one liner”, nu is het een levensmotto.

Ik was even helemaal klaar met hardlopen, maar ben het wel blijven doen op een heel rustig niveau aan kilometers. Het jaar 2021 werden 540 kilometer i.p.v. 2000 kilometers het jaar ervoor.

Ik heb de energie en kracht die ik heb ervaren kunnen gebruiken tijdens de bouw van een Gym locatie, tijdens het doorgaan met alles wat ik voor ogen heb.

In 2021 ben ik weer bezig geweest met krachttraining. Om aan mensen te laten zien dat met gezonde voeding, goede passende training en discipline je van een mager hardlooplichaam naar een atletisch lijf kunt werken binnen afzienbare tijd.

Na zes maanden zwaar trainen en acht weken toewerken, dit bezegeld met een mooie fotoshoot.

Puur om te kijken of ik het nog kon en of mijn manier van begeleiden op voeding en training nog doet wat ik dacht.

Elke ochtend om 6 uur trainen met trainingsmaatjes of alleen. Elke ochtend 6 uur ging er een alarm met de text “start moving fucker”. Die discipline zat er goed in en koste geen enkele moeite, maar waar ik toch achter kwam; het daagde mijn discipline minder uit dan het lopen.

Ik ben van mening dat niks dit doet zoals hardlopen.

Je voornemen te gaan lopen om 6 uur in de morgen en het daadwerkelijk doen is toch wel een dingetje.

In 2021 hebben we een event gedaan dat we in 2020 ook deden. In 2020 48 uur lang, in 2021 24 uur lang elke 4 uur 4 mijl (6,4 kilometer) lopen.

In 2020 een helse klus, want dit ging door omstandigheden, toen fout met de vochtbalans.

In 2021 organiseerde ik het evenement en besloot de week ervoor om toch mee te lopen.

Het afzien en de grenzen verleggende ervaring was met 61 kilometer totaal dit weekend iets dat mijn hersenen weer open heeft gezet voor die uitdagingen.

Ik merk dat mijn geest, persoonlijkheid en ja, zelfs mijn lichaam het nodig heeft dit op te zoeken.

Eigenlijk iets dat ik David Goggins steeds hoorde roepen en iets dat ik mezelf steeds voorhield.

Je moet door de hel om te waarderen wat er allemaal is.

Zonder wrijving geen glans.

Pijn breng plezier en genot!

Het gekke is dat iedereen deze uitlatingen wel kent, dat iedereen ook wel weet, dat de dingen waar je veel meer moeite voor moet doen, je meer voldoening geven.

Ik was bijvoorbeeld blij met het resultaat van de krachttraining, het gezonde eten en de foto…. maar trots? Nee… dat heb ik op geen enkele wijze gevoeld…. het is me soepel afgegaan en koste me niet veel doorzettingsvermogen.

Ik liep met een groep de 4x4x24 challenge. De pijn, de kilometer, de sfeer en het besef dat dit dus te doen was, zonder enige twijfel of gedachte te stoppen, zette iets in mijn hoofd weer op scherp.

Mede dit besef heeft me ertoe gezet om vol te gaan voor het opzetten van de Fitfabriek de Baard, de site die je nu bezoekt, de levenslessen die ik heb gehad verder wil delen en anderen meer wil gaan coachen in het stellen van doelen en het bereiken ervan.

Ralf