‘If you choose to do something, attack it.’
Misschien wordt dit wel de belangrijkste blog uit de reeks geschreven teksten.
Ik ga jullie namelijk vertellen over de reden van mijn deelname aan de Backyard ultra-run en het eraan gekoppelde goede doel: KWF.
Steeds meer mensen in mijn omgeving kregen te maken met een vorm van kanker. Zo ook één van de belangrijkste personen uit mijn leven: een groot voorbeeld en liefdevolle vader.
Bij hem werd dit jaar, na klachten en onderzoeken, (non) hodgkin geconstateerd. Een schok, maar wat gaat deze strijder dit proces met opgeheven hoofd door.
Momenteel zit hij in zijn vierde chemotherapie behandeling. Hopelijk is de zesde zijn laatste. Hierna volgt nog tweemaal een vijfdaagse opname.
Je weet weleens wat ze zeggen: een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. In mijn vaders geval is dat ook zo, maar verliest hij voornamelijk niet zijn veerkracht. De ziekte legt duidelijk de strijdvaardige, optimistische en doortastende kant van hem bloot. Hij neemt de dag zoals hij komt, eet gezond en blijft positief naar de toekomst kijken.
Mijn vader heeft in een ver verleden fanatiek gevoetbald bij Go Ahead en is altijd een sportliefhebber gebleven. Later dus vooral als ‘kijker’. Maar de laatste maanden wordt ook het sporten meer opgepakt. Hij eet gezond. Hij strijdt.
Als ik de vechtlust van hem reflecteer op het sporten, zie ik daar enorme parallellen. Sporten is afzien, door een pijn gaan om er vervolgens (meestal) beter uit te komen. Dit is wat hij, en vele slachtoffers van die rotziekte, onder ogen moeten komen. Er is geen uitweg, geen escape en je kan niets anders doen dan met alles wat je in je hebt de battle voeren.
Mijn vader is een voorbeeld voor mij. Door de liefde en omgang met mijn moeder, door zijn onvoorwaardelijke steun richting mij en door zijn nuchtere kijk op het leven. Hij is voor mij het symbool van veerkracht en ik ga er alles aan doen om hem (en mijn moeder) trots te maken tijdens mijn Backyard ultra-run.
